استاد الکرانی، جمعه 13 اسفند

حوادث بحرین تازه شروع نشده. تا قبل از این هیچ روزی بحرین آرامش را به خود ندیده است. ابتدا تاریخ بحرین را بیان می‏کنم: تاریخ بحرین در صدر اسلام با نامه‏ای که پیامبر به حاکم بحرین نوشته است شروع شد. حاکم آن زمان منذر التمیمی بوده است که نامه را دریافت می‏کند. تاریخ سیاسی از جایی شروع می‏شود که حاکم بحرین لشگری را برای کمک به پیامبر می‏فرستد. مردم بحرین در ابتدا شیعه بودند ولی بعدها در مورد ولایت امیر المومنین تخلف کردند. در واقع هروقت انقلابیون شیعه مشکلاتشان شدید می‏شد به بحرین می‏رفتند.

نقش مردم بحرین در قیام مختار: مردم از همان زمان بسیار انقلابی و فعال بوده‏اند.

هجوم آل خلیفه به بحرین: بحرین در زمان پهلوی جزئی از کشور ایران بود. آل خلیفه از منطقه‏ای در قطر آمدند و مسلط شدند. و طبیعتاً ورود آن‏ها بدون دخالت انگلیس میسر نبود. اولین روزی که وارد بحرین شدند روزی خونبار بود. آن‏ها از قبیله‏های بادیه نشین برای سیطره خود استفاده کرند. بادیه نشین‏های کشورهای دیگر. و از آن روز تاریخ قتل و کشتارهای انقلابیون شروع شد. قبل از این، ورود نظامیان اجنبی غیر ممکن بود. چرا که مردم بشدت مقابله می‏کردند و نمی‏گذاشتند. مانند زمانی که نیروهای پرتقالی می‏خواستند وارد شوند و مردم مقاومت کرده شهدای بسیاری دادند و نگذاشتند. در دوره پهلوی شاه چون سکولار بود به شیعیان بحرین کاری نداشت و اصلاً حمایتشان نمی‏کرد. در حال حاضر شیعیان تفاوتی با سنی‏ها احساس نمی‏کنند، ولی سنی ها باز هم با حالت سکولار با آن‏ها برخورد می‏کنند.

تعامل آل خلیفه با مسائل مردم: آن‏ها با اشغال نظامی وارد شدند. تا امروز مسجدی هست به اسم مسجد فاتح، و مکانی برای تجمع مردم بحرین. در اصل آل خلیفه فکر می‏کنند که مردم، مسلمان نبوده‏اند و رفته‏اند و بلاد کفر را فتح کرده‏اند. نگاهشان به مردم بعنوان ملت نیست، بلکه نگاه برده‏وار دارند که مردم فقط باید حرفشان را گوش دهند و هیچ سخنی نباید بگویند و اعتراض هم نباید بکنند. تا امروز شعارشان اصلاحات به صورت تدریجی و اندک اندک بود. قبل از انقلاب در هر اداره‏ای از هر ملیتی وجود داشتند و به آن‏ها شناسنامه‏ی بحرینی داده می‏شد و دارای عزت و احترام بودند. ولی شیعیانی که بحرینی بودند و مال آنجا بودند هیچ اهمیتی داده نمی‏شدند و تحقیر شده بودند. حسینیه‏های شیعیان در بحرین پراکنده و پخش شده است.

بعد از ورود آل خلیفه مردم حتی برای خوردن جز چیزهایی که برای حیوانات می‏گذاشتند و سبزی‏های خوراکی چیزی نداشتند. و حتی اگر می‏دیدند کسی باری چیزی دارد همان را از او می‏گرفتند و به کشاورزان می‏گفتند باید محصولاتشان را به حکومت دهند و چیزی برای خودشان نمی‏ماند و اگر اعتراض می‏کردند هم به او شلاق می‏زدند و هم او را به منطقه‏ای دور تبعید می‏کردند. از سال 1936 این انقلاب شروع شد. در سال 1956 هیئتی به نام هیئت اتحاد ملی تشکیل شد به حمایت از مردم که کل این هیئت شناسایی، دستگیر و تبعید شد. در سال 1970 برای استقلال بحرین از ایران و خلافت آل خلیفه رأی گیری شد. علما در این فضاها حضور داشتند ولی حضورشان کافی نبود و در واقع در قبال این وقایع موضع نمی‏گرفتند. ملت دائماً در حال تهدید بود و مردم به خاطر همین تهدیدها می‏ترسیدند که فرزندانشان وارد مبارزه شوند. در سال 1971 حرکت‏های بسیار محدود دموکراتیک انجام شد ولی بسیار محدود بود و به نتیجه‏ای نرسید و دوباره استبداد حاکم شد و تا امروز قانون امنیت دولت روی کشور بحرین حاکمیت می‏کند که این قانون بسیار سرکوب گرانه است و طبق مفاد آن، هیچ گونه حق تظاهر و اعتراض نسبت به دولت را به مردم نمی‏دهد.

موضع مردم در انقلاب بحرین: مردم عاشق امام خمینی و آقای خامنه‏ای هستند و ایشان در مردم نفوذ دارند. در دوران انقلاب هرووقت که تظاهراتی در خیابان‏ها انجام می‏شد، نمونه‏ی آن نیز در بحرین توسط مردم انجام می‏شد. حتی اگر مردم توانایی آمدن به ایران را داشتند می‏آمدند و در جنگ به ایران کمک می‏کردند همانطور که یک سری آمدند و مقبره‏شان نیز در مزار شهدای قم است.

وقتی ناو 5 آمریکایی به بحرین وارد شد، شیخ عیسی قاسم بشدت اعتراض کرد و گفت حتی اگر با دست خالی هم شده سنگ پرتاب می‏کنیم و نمی‏گذاریم که وارد شوند. 1994 در بحرین انقلاب شروع شد و هفت سال به طول انجامید. بعضی از مخالفان شیعه حرکت‏های نظامی را در سال 1981 شروع کردند و می‏خواستند اقدامات مسلحانه داشته باشند. ولی گروهشان کشف شده و دستگیر شدند و . . . و در این جریان ایران را مقصر می‏دانستند؛ که البته بیراه هم نبود. در آن هفت سال انقلاب، سرکوب و شکنجه بسیار وحشیانه بود و البته حملات مردم هم مسلحانه نبود و با دست خالی وارد صحنه می‏شدند و بزرگترین مانع این بود که دولت تیر مستقیم بر مردم می‏زد. مردم از کشته شدن نمی‏ترسیدند ولی برای حرکت‏هایشان فتوا و توجیه شرعی نداشتند. 1992 اصلاحات جزئی انجام شد و از سال 1994 تا 2001 قیام دیگری اتفاق افتاد. این سال‏ها سال‏های غربت مردم بود. هیچ رسانه‏ای حرف مردم بحرین را منعکس نمی‏کرد فقط برخی شبکه‏های ایرانی و مبارزه‏ی مردم بسیار مظلومانه بود. 2001 یک اصلاح سیاسی و پیمان نامه‏ی ملی امضا شد که طبق آن پادشاهی مشروطه اجرا شود و طبق آن حاکم اختیارات زیادی نداشته باشد. در بحرین دو مجلس شورا هست. یکی توسط شاه انتخاب می‏شود و دیگری توسط مردم. مناطق شیعه نشین بیشتر حدود منطقه‏ی کرانه است واین مناطق تقریباً صد هزار نفر جمعیت دارد. 970 هزار نفر بحرین جمعیت دارد و صد هزار نفرشان فقط در این منطقه شیعه هستند و برای این جمعیت شیعه در مجلس فقط یک نماینده هست، ولی در منطقه‏ای که سنی نشین هستند و تقریباً خالی از سکنه است، یک نماینده‏ی سنی دارد. آمار رسمی می‏گوید که 70 درصد بحرین شیعه هستند ولی در اصل بیش از 90 درصد شیعه وجود دارد. یک سری مناطق اصلاً سنی نشین نبوده و بعد از آل خلیفه سنی نشین شده. یک سال بعد یک قانون اساسی جدید آمد که مفاد آن را اعلام نکردند و علما که اجازه‏ی قیام نمی‏دادند گفتند از طریق کانال‏های مسالمت آمیز اعتراض کنید و اینگونه مردم سکوت کردند و نتوانستند چیزی بگویند.

 

نوشته شده در دوشنبه 90/1/15ساعت 9:37 عصر توسط شهید ابراهیمی نظرات ( ) |